Łokieć tenisisty to entezopatia nadkłykcia bocznego kości ramiennej, spowodowana uszkodzeniem ścięgna mięśnia prostowników nadgarstka, najczęściej mięśnia prostownika promieniowego krótkiego. Do przyczyn entezopatii zalicza się urazy mechaniczne, zmiany degeneracyjne i nieprawidłowe ukrwienie miejsca przyczepu ścięgna do kości na skutek powtarzających się przeciążeń i kumulacji mikrouszkodzeń. W grupie osób szczególnie narażonych na wystąpienie łokcia tenisisty, poza tenisistami, znajdują się osoby, które pracują fizycznie, uprawiają dyscypliny sportowe polegające na wykonywaniu wielokrotnie powtarzających się ruchów zgięcia i wyprostu w stawie łokciowym, a także osoby ćwiczące na siłowni z dużym obciążeniem. Do przyczyn powstania entezopatii możemy zaliczyć również przewagę pracy prostowników nadgarstka nad zginaczami oraz bezpośredni uraz w obrębie stawu łokciowego na skutek upadku lub uderzenia.
Objawami łokcia tenisisty są:
- przewlekły ból w okolicach nadkłykcia bocznego kości ramiennej,
- tkliwość tkanek w okolicy przyczepu mięśnia prostownika promieniowego podczas badania palpacyjnego,
- ból można wywołać przy prostowaniu grzbietowym dłoni, a także przy odwracaniu przedramienia wbrew oporowi oraz osłabienie chwytu,
- trudności w wykonywaniu codziennych czynności.
Diagnostyka entezopatii obejmuje zazwyczaj wywiad oraz badanie kliniczne w postaci testów prowokacyjnych np. test Thomsona i Milla. Bardzo duże znaczenie w kierunku właściwej diagnozy ma również badanie rezonansem magnetycznym oraz badania ultrasonograficznego.
Łokieć golfisty jest entezopatią nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej, który spowodowany jest uszkodzeniem ścięgien mięśni zginających nadgarstek. W przeciwieństwie do łokcia tenisisty objawia się bólem po wewnętrznej stronie stawu łokciowego. Przyczyny entezopatii są wynikiem sumujących się zmian przeciążeniowych podczas zaciskania i zginania dłoni na skutek pracy zawodowej lub uprawiania sportu. Najbardziej narażone są osoby trenujące siłowo, którzy podnoszą ciężary przy niewłaściwej technice, golfiści lub osoby uprawiające dyscypliny sportowe polegające na wykonywaniu rzutu, a także osoby pracujące fizycznie. Objawami entezopatii nadkłykcia przyśrodkowego są:
- nasilający się ból w okolicy przyśrodkowego nadkłykcia kości ramiennej,
- tkliwość tkanek w miejscu przyczepu mięśnia nawrotnego obłego oraz zginacz łokciowy nadgarstka,
- ból pojawia się podczas zginania nadgarstka oraz pronacji przedramienia.
Podstawą leczenia przy entezopatii jest stosowanie farmakoterapii w połączeniu z fizjoterapią. Rehabilitacja odgrywa kluczową rolę w powrocie do zdrowia oraz do aktywności fizycznej.
W fazie ostrej leczenie polega na schładzaniu zmienionego miejsca ( krtioterapia) oraz stosowaniu stabilizatorów, których zadaniem jest ograniczenie ruchów stawu.
W postępowanie fizjoterapeutyczne włącza się również odpowiednio dobraną terapię manualną oraz masaż. Dalsze postępowanie to również zabiegi fizykalne, np. jonoforezę, falę uderzeniową, ultradźwięki, laseroterapię, diatermię krótkofalową czy magnetoterapię. Korzyści przynosi również dynamiczne plastrowanie, czyli kinesiotaping. Gdy dolegliwości bólowe ulegną zmniejszeniu, można wprowadzić kinezyterapię o charakterze wzmacniającym.
Płaskostopie
Płaskostopie inaczej nazywane platfusem, jest to jednostka chorobowa polegająca na obniżeniu się jej fizjologicznych sklepień, w wyniku czego staje się ona płaska, czyli taka, która nie odznacza się widocznym łukiem pośrodku. Płaskostopia nie można bagatelizować, nie leczone, może wywoływać dolegliwości bólowe kolan, kręgosłupa, stóp czy miednicy.
Prawidłowo zbudowana stopa wspiera się o podłoże trzema punktami:
- piętą,
- głową pierwszej kości śródstopia,
- głowa piątek kości śródstopia.
Stopa o prawidłowej budowie odpowiada za utrzymanie prawidłowej postawy ciała, amortyzuje podczas chodzenia i biegania oraz stabilizuje podparcie podczas stania.
Wyróżniamy dwa typy płaskostopie
- Płaskostopie podłużne – jest ono skutkiem obniżenia się łuku przyśrodkowego stopy, następstwem jego, cała stopa dotyka wtedy podłoża.
- Płaskostopie poprzeczne – wynikające z obniżenia się sklepienia poprzecznego stopy, następstwem jest utrata elastyczności stopy i jej znaczne poszerzenie.
Płaskostopie może występować w każdym wieku i w żadnym wypadku nie jest domeną dzieci. Fizjologiczne płaskostopie występuje u dzieci przed ukończeniem trzeciego roku życia, jednak ono zanika wraz z upływem kilku lat. Po ukończeniu piątego roku życia możemy zaobserwować płaskostopie wczesnodziecięce, które spowodowane jest zbyt dużą wiotkością mięśni i więzadeł, aby utrzymać prawidłowy układ stopy. Deformacja stóp bardzo często pogłębia się przez wysiłek fizyczny i nadmierne obciążenie – nadwagę. U młodzieży możliwe jest występowanie tzw. płaskostopia pozornego, w wyniku dysproporcji między wzrostem a wagą.
Przyczyny płaskostopia:
- noszenie niewłaściwego obuwia – buty na wysokim obcasie oraz buty niewygodne, miękkie, niedające oparcia stopnie,
- nadmierne obciążenie stopy, w tym praca stojąca,
- nadwaga, otyłość,
- wrodzona wiotkość więzadeł stopy,
- osłabione, uszkodzone więzadła, stawów i mięśni stopy.
Podstawowym objawem płaskostopia jest stopa płaska, którą można samemu zaobserwować. Nieleczone płaskostopie może prowadzić do stanów zapalnych torebek stawowych i więzadeł stawowych stopy. Wynikiem płaskostopia jest często haluks i ostroga piętowa, a także predyspozycje do powstawania częstych odcisków, modzeli i nagniotków. Nieleczone płaskostopie może być przyczyną stałego bólu kolan, stóp, kręgosłupa co utrudni życie zawodowe, sportowe i prywatne.
Leczenie płaskostopia przede wszystkim zaczynamy od jego zdiagnozowania. Pierwsze kroki należy skierować do ortopedy, który zajmuje się jego diagnostyką. Wykonuje on badanie przy pomocy podoskopu. Po ścisłej diagnostyce decyduje o dalszym leczeniu operacyjnym lub zachowawczym, w którym dużą rolę odgrywa fizjoterapia. Obejmuje ona zestaw dopasowanych indywidualnie ćwiczeń korekcyjnych, ale także dopasowanie odpowiednich butów, wkładek ortopedycznych.
W opisanej wyżej jednostce chorobowej możemy również wspomagać się krioterapią, masażem stóp, kinesiotapingiem, chodzeniem boso np. po trawie, dywanie, uprawianie sportów odciążających stopy aby zredukować masę ciała jak np. pływanie oraz w niektórych przypadkach stosować środki i farmakologiczne – przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Nietrzymanie moczu jest chorobą wstydliwą, społeczną i może dotknąć każdego z nas. Najczęściej jednostka chorobowa ta pojawia się u kobiet i postępuje wraz z wiekiem. Przyczyną choroby jest głównie uszkodzenie mięśni dna miednicy mniejszej i osłabienie mięśni okalających cewkę moczową. Zaburzenia mogą pojawić się również po porodzie.
Pytanie jest jedno, czy zostajemy z problemem sami, czy szukamy pomocy wśród fizjoterapeutów uroginekologicznych? Niewątpliwie wizyta u specjalisty, dobór odpowiednich ćwiczeń i indywidualnej terapii pomoże uporać się z problemem i znowu odzyskać radość z życia.
Czy istnieją sposoby minimalizacji ryzyka zachorowania?
Oczywiście, że tak!
Należy zastanowić się nad czynnościami życia codziennego, bo to głównie one – źle wykonywane będą powodować rozwój choroby.
Powinniśmy zacząć od prawidłowego dźwigania i podnoszenia przedmiotów: każde dźwiganie ze zgiętym kręgosłupem z biegiem czasu będzie niszczyło nie tylko kręgosłup, ale także dno miednicy. Prawidłowo sięgamy po przedmioty/ kucamy na zgiętych kolanach.
Kolejną rzeczą do poprawy jest siedzenie – jeśli się garbimy, zwiększamy w ten sposób ciśnienie śródbrzuszne, które będzie spychało nasze narządy wewnętrzne, a w konsekwencji mięśnie dna miednicy będą musiały stawiać opór.
Istnieje wiele innych czynności dnia codziennego, np. wstawanie z łóżka, jakby nie patrzeć, wykonujemy to codziennie, gdyby policzyć dni w roku i ilość przeżytych lat, można ładnie wyliczyć ile razy obciążaliśmy dno miednicy. Ale jak prawidłowo wstawać? To bardzo proste: nie zrywajmy się, jakbyśmy byli na siłowni i robili brzuszki. Postarajmy się z leżenia na plecach ugiąć nogi, przeturlać się na bok, a następnie spuśćmy nogi za łóżko i podnieśmy tułów – pomagając sobie w tym momencie rękoma. W ten sposób nie będziemy bardzo angażować tłoczni brzusznej, co spowoduje, że damy odpocząć naszemu niedocenionemu dnu miednicy.
Istotnym błędem jest również korzystanie z toalety. Nie przyjmy podczas oddawania moczu, każde parcie jest obciążeniem dla mięśni. Jak zatem prawidłowo oddać mocz? Nie ma nic prostszego – usiądź na toalecie, wyprostuj plecy i poczekaj, mocz oddasz automatycznie. Ta pozycja sama prowokuje rozluźnienie mięśni odpowiadających za trzymanie moczu. Aby dodatkowo sobie ułatwić, można podłożyć pod nogi mały taborecik lub podeścik.
Nietrzymanie moczu a śmiech?
Owszem zdarza się, że dana osoba, popuszcza podczas śmiania się, kaszlu czy wysiłku fizycznego, oznacza to, że tutaj mamy problem z wysiłkowym nietrzymaniem moczu. Warto zająć się tą nieprawidłowością od razu, ponieważ wczesne leczenie polegające na wzmocnieniu mięśni dna miednicy zwiększa szanse na cofnięcie lub wyhamowanie choroby.
Dbajmy o siebie każdego dnia, a długo będziemy cieszyć się pięknym życiem.
W literaturze podmiotu dyskopatią określa się zespół objawów występujących w obrębie dysku międzykręgowego, z towarzyszącym uszkodzeniem struktur łącznotkankowych. Najczęściej występuje w odcinku lędźwiowo-krzyżowym i jest najczęstszą przyczyną bólu w tym obszarze kręgosłupa. Krążek międzykręgowy zbudowany jest z centralnie ułożonego jądra miażdżystego i obwodowo położonego pierścienia włóknistego oraz warstwy chrząstki, która oddziela go od trzonu kręgu. Jądro miażdżyste wypełnione jest żelem, który składa się głownie z wody (70-90% w zależności od wieku) i występuje w centrum każdego krążka międzykręgowego. Jądro miażdżyste zapewnia kręgosłupowi elastyczność, amortyzacje oraz umożliwia przenoszenie dużych obciążeń. Natomiast pierścień włóknisty ma za zadanie ochraniać jądro, zabezpieczając go przed uwypukleniem w kierunku kanału kręgowego.
Główną przyczyną dyskopatii jest nadmierne obciążanie kręgosłupa oraz przebywanie w długotrwałych i nieprawidłowych pozycjach kręgosłupa, które zaburzają trofikę i odżywienie krążka międzykręgowego.
Do przyczyn powstawania dyskopatii zalicza się ponadto:
- nieprawidłowe wzorce ruchowe,
- wady postawy ciała – nierównowaga i dysbalans mięśniowy powoduje różnicę w obciążaniu struktur krążka międzykręgowego powodując stopniowe odwodnienie oraz zmiany degeneracyjne dysku;,
- nagły uraz lub przeciążenia, które przewyższają wytrzymałość struktur krążka międzykręgowego np. nieprawidłowa ergonomia pracy kręgosłupa np. na siłowni;,
- niedostatek aktywności fizycznej – krążki międzykręgowe nie posiadają naczyń krwionośnych i odżywiają się jedynie podczas ich ruchu,
- nadwaga i otyłość
- predyspozycje genetyczne – niektóre osoby mają słabsze włókna kolagenowe, które wchodzą w skład pierścienia włóknistego
Główną przyczyną dolegliwości bólowych w chorobie dyskopatycznej jest przemieszczenie jądra miażdżystego na skutek uszkodzenia struktur budowy pierścienia włóknistego. Promieniujący lub miejscowy ból w obrębie kręgosłupa spowodowany jest uciskiem na korzenie nerwowe lub rdzeń kręgowy elementów krążka międzykręgowego, którym mogą towarzyszyć deficyty neurologiczne.
Najczęstszymi objawami dyskopatii są:
bóle okolic przykręgosłupowych,
promieniujący ból do kończyn,
zaburzenia czucia powierzchownego,
deficyty ruchowe,
osłabienie siły mięśniowej oraz zaniki mięśniowe.
Uszkodzenia w obrębie krążka międzykręgowego można podzielić na poszczególne etapy:
- Degeneracja – na skutek dużych obciążeń kręgosłupa dochodzi do powolnych zmian w strukturze dysków w postaci uszkadzania kolejnych warstw pierścienia włóknistego.
- Protruzja – nazywane przez lekarzy wypukliną, wysunięcie się jądra miażdżystego bez pełnego przerwania pierścienia włóknistego.
- Ekstruzja – nazywane popularnie przepukliną, dochodzi do pełnego przerwania pierścienia włóknistego i skutkuje to wysunięciem jądra miażdżystego, który wciąż pozostaje w kontakcie z krążkiem.
4. Sekwestracja – jądro miażdżyste ulega całkowitej separacji od krążka na skutek rozerwania ścian pierścienia włóknistego
Miastenia jest chorobą autoimmunologiczną, a więc związaną z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego, który wytwarza przeciwciała skierowane przeciwko własnym komórkom. Dochodzi wtedy do zaburzeń w przekazywaniu impulsów z zakończeń nerwów ruchowych do mięśni.
Miastenia to nadmierna męczliwość mięśni po wysiłku nawet niewielkim, u 10% chorych choroba ustępuje sama. Niestety może cały czas powoli rozwijać się. Objawy mogą nasilać się przy infekcji, stresie, przemęczeniu, nieleczonej nad lub niedoczynności tarczycy. Choroba dotyczy wyłącznie mięsni szkieletowych, nie atakuje mięśni gładkich jelit, pęcherza, macicy i mięśnia sercowego. Nie dochodzi do zatrzymania akcji serca, chore kobiety mogą rodzić siłami natury. Częściej chorują kobiety po 40 r.ż. , mężczyźni po 60 r.ż. .W Polsce szacuje się około 3000 chorych. U około 10% chorych na miastenię stwierdza się obecność guza nowotworowego grasicy, która nie uległa atrofii.
Objawy miasteni to przede wszystkim nadmierna męczliwość mięśni, która ustaje po odpoczynku, a także opadanie powiek, zmiana mimiki twarzy, opadanie żuchwy, osłabienie gryzienia, żucia i połykania, osłabienie głosu, opadanie głowy, osłabienie mięśni rąk w czasie wykonywania czynności, a w konsekwencji problemy z myciem się czy uczesaniem i osłabienie mięśni nóg w czasie chodzenia, a w tym problemy z wchodzeniem po schodach czy bieganiem. W przebiegu miastenii może także dochodzić do osłabienia mięśni oddechowych, co bywa powodem duszności i może prowadzić do niewydolności oddechowej.
W celu rozpoznania choroby najważniejszy jest obraz kliniczny, tzn. objawy podawane przez chorego w czasie wywiadu i obserwacja lekarza w trakcie badania. Lekarz może poprosić chorego np. o zamykanie i otwieraniu oczu lub o czytanie na głos. Dzięki takim czynnościom można ocenić męczliwość mięśni. Następnie lekarz może skierować pacjenta na badania dodatkowe takie jak: rezonans magnetyczny czy EMG czyli elektromiografię.
W leczeniu miastenii możemy wykorzystywać środki farmakologiczne, podawane doustnie na zlecenie lekarza. U połowy chorych leki te są skuteczną metodą leczniczą i dzięki temu pacjent może prowadzić norm lamy tryb życia. U ludzi którzy mają przetrwałą grasicę, a objawy nie ustępują pod wpływem leczenia farmakologicznego, przeprowadza się operację usunięcia grasicy, czyli tymektomię. U ponad połowy chorych objawy choroby ustępują do 5 lat po takim zabiegu.
Postępowanie fizjoterapeutyczne jest również bardzo ważne w przebiegu choroby. Program fizjoterapeutyczny chorego dostosowany jest indywidualnie, uwzględniając przede wszystkim okresy zaostrzeń objawów i efekty po przejmowanych lekach. Należy pamiętać, o tym ,że nie wolno ćwiczyć z takim pacjentem na siłę, a on szybko się męczy. Możemy wykorzystywać w planie rehabilitacyjnym ćwiczenia oddechowe, muzykoterapię, ćwiczenia korekcyjne, naukę odksztuszania i ćwiczenia przyjmowania pokarmów. A także edukujemy pacjenta czym jest ergonomia pracy i wypoczynku i jak ją stosować, przeciwdziałamy przykurczom, poprawiamy wydolność spacerami na świeżym powietrzu, możemy również wesprzeć się pomocą logopedyczną, psychologiczną i fizykoterapią m.in. wodolecznictwem, elektrolecznictwem, światłolecznictwem, okładami, masażem leczniczym.
Chondromalacja rzepki
Chondromalacja rzepki dotyczy stawu kolanowego, który jest stawem złożonym , z którym łączy się zarówno kość udowa jak i kość piszczelowa. Jest to największy staw w ciele człowieka, który pełni funkcję amortyzatorów dla naszego układu ruchu.W skład stawu kolanowego wchodzi również rzepka i dwie łąkotki – boczna i przyśrodkowa , których funkcją jest dopasowanie do siebie powierzchni stawowych w czasie ruchu stawu.
Chondromalacja rzepki jest to choroba, która prowadzi do destrukcji chrząstki stawowej. Chondro – oznacza chrząstkę, zaś malacje – rozmiękczenie. Chrząstka składa się z cząsteczek białkowych (kolagenu), związków określanych proteoglikanami i wody. Twarda i zbita struktura tkanki chrzęstnej zaczyna ulegać stopniowemu zmiękczeniu – począwszy od warstw głębokich aby z czasem dotrzeć do części powierzchownych. Analizując budowę tej tkanki można ujrzeć powstawanie ubytków w formie mniejszych, a także większych dziur. Wspomniana już jednolita struktura chrząstki zaczyna przypominać gąbkę.
Przyczyny chonodromalacji rzepki mogą być wszelakie. Przede wszystkim do rozmiękczenia rzepki może dochodzić na skutek dużej aktywności kości udowej, która nakłada dodatkowy nacisk na rzepkę. Taka sytuacja ma miejsce m.in. podczas jazdy na nartach, biegania czy podczas grania w piłkę nożną. Ponadto, do uszkodzenia rzepki może również doprowadzić występowanie nadmiernego napięcia mięśni otaczających kolan lub odwrotnie – osłabienie. Zdarza się także, że do destrukcji chrząstki przyczyniają się wady postawy takie jak : płaskostopie czy koślawość kolan oraz nieprawidłowe ułożenie rzepki czy też nadwaga.
Najbardziej powszechną metodą oceny stopnia chondromalacji to skala Outerbridge:
I Struktura chrząstki miękka, ugina się pod punktowym naciskiem, uszkodzenie powierzchowne,
II Szczeliny i pęknięcia, uszkodzenie do 50% grubości chrząstki,
III Ubytki chrząstki, uszkodzenia powyżej 50% grubości chrząstki,
IV Ubytek pełnej grubości z odsłonięciem warstwy podchrzęstnej.
Objawami chonodromalacji rzepki to przede wszystkim bolesność stawu kolanowego, która dotyczy głównie przedniej części tego stawu. Możemy również zaobserwować okresową sztywność kolana i niewielki obrzęk. Z czasem ból kolana nasila się i jest bardziej uporczywy przy kucaniu , wchodzeniu po schodach. Jednostka chorobowa dotyczy głównie młodych osób, praktycznie nie występuje ona u małych dzieci.
Najlepszym badaniem diagnostycznym chonodromalacji rzepki jest rezonans magnetyczny, który w dokładny sposób jest w stanie określić stopień uszkodzenia chrząstki stawowej.
Leczenie chonodromalacji rzepki zależne jest od stopnia uszkodzenia chrząstki stawowej. Możemy zastosować leczenie w sposób zachowawczy jak i operacyjny.
Leczenie zachowawcze polega na edukacji pacjenta aby nadmiernie nie obciążał stawu kolanowego – stosuje się to głównie u osób uprawiających sport. Ponadto stosuje się także fizykoterapię i kinezyterapie, którą dobiera się indywidualnie do każdego pacjenta. Możemy również wspomagać się plastrami do kinesiotypingu czy specjalna ortezą. W leczeniu chonodromalacji rzepki możemy zastosować leczenie farmakologiczne. Suplementy diety, zawierające w swym składzie kolagen, kwas hialuronowy, glukozamine i chondroityne, mogą bowiem poprawić stan odżywienia chrząstki stawowej. Stosuje się również iniekcje z kwasu hialuronowego, które podaje ortopeda, odżywia ona staw i nadaje jego powierzchniom lepszy poślizg, a także iniekcje z komórek macierzystych lub z osocza bogatopłytkowego. Takie leczenie jednak stosowane jest bardzo rzadko, przede wszystkim z powodu jego bardzo wysokiego kosztu.
Podstawowym leczeniem operacyjnym jest stosowany zabieg nazywany artroskopią. Zabieg ten polega na wprowadzeniu do stawu kolanowego kamerki oraz narzędzi chirurgicznych. Dzięki temu w czasie zabiegu lekarz ma możliwość bardzo dokładnie monitorować wnętrze stawu kolanowego i zakres uszkodzeń oraz jednocześnie może też uszkodzenia naprawiać.
Uszkodzenie ścięgna Achillesa
Ścięgno Achillesa jest najmocniejszym i najgrubszym ścięgnem występującym w organizmie człowieka, zbudowanym z włókien kolagenowych. Ścięgno ma około 15 cm długości i tworzy go ścięgno mięśnia brzuchatego łydki, które łączy się z włóknami mięśnia płaszczkowatego. Główną funkcją ścięgna Achillesa jest przenoszenie siły z mięśnia trójgłowego łydki na piętę i stopę, umożliwiający ruch zgięcia podeszwowego stopy.
Jest to ścięgno, które najczęściej ulega zerwaniom i uszkodzeniom pomimo, że jest najsilniejszym ścięgnem w organizmie człowieka. Uszkodzenia w obrębie Achillesa dotyczą najczęściej mężczyzn w średnim wieku uprawiających amatorsko sport. W przypadku osób uprawiających sport powodem uszkodzeń ścięgien mogą być sumujące się przeciążenia i mikrourazy, które powodują wystąpienie stanów zapalnych.
Do aktywności podczas, której najcześciej dochodzi do kontuzji należą: siatkówka, koszykówka, tenis, piłka nożna, biegi, skoki w dal i skoki wzwyż.
Do przyczyn wystąpienia urazu ścięgna Achillesa zaliczamy:
• brak treningów sensomotorycznych i czucia głębokiego (prioprecepcji),
• upośledzenie mikrokrążenia na skutek przeciążeń lub mikrouszkodzeń,
• przewlekłe stany zapalenia mięśnia,
• zwyrodnienie i degeneracja ścięgna,
• zmiany w planach treningowych,
• mała aktywność fizyczna oraz brak rozgrzewki,
• nieprawidłowe obciążenie treningowe,
Najczęstsze rodzaje uszkodzeń:
• Stan zapalny ścięgna, otaczających go tkanek miękkich lub kaletki maziowej,
• Uraz bezpośredni ,
• Częściowe lub całkowite zerwanie ścięgna,
• Oderwania przyczepu ścięgna od guza piętowego.
Do uszkodzeń ścięgna Achillesa dochodzi zazwyczaj 4-6 cm powyżej przyczepu końcowego, ponieważ jest to najsłabiej ukrwiona część ścięgna. Prawidłowe funkcjonowanie ścięgna Achillesa powinno oscylować w zakresie 3-4% jego poziomu rozciągnięcia w zależności od stopnia wytrenowania osoby. Rozciągnięcie powyżej 8% skutkuje przerwaniem ciągłości włókien mięśniowych i powoduje zerwanie.
Objawem urazu ścięgna Achillesa jest przeszywający ból w obrębie łydki oraz może wystąpić obrzęk oraz krwiak w okolicach łydki. Przy zrywaniu ścięgna można usłyszeć charakterystyczny trzask.
W leczeniu ścięgna Achillesa przyjmuje się leczenie zachowawcze (unieruchomienie kończyny dolnej, fizjoterapia oraz farmakologia), a także leczenie operacyjne (metodą otwartą lub zamkniętą).
Celem w leczeniu ścięgna Achillesa jest łagodzenie bólu oraz zmniejszenie obrzęku. Rodzaj leczenia uzależniony jest od stopnia uszkodzenia, wieku, płci, obrażenia innych struktur oraz poziom aktywności fizycznej pacjenta przed urazem. Po rozpoznaniu sytuacji lekarz będzie decydował jakie leczenie wdrożyć.
Zespół cieśni nadgarstka – jest to zaburzenie funkcjonowania nerwu pośrodkowego powstającego na skutek ucisku oraz drażnienia tego nerwu.
Istnieje wiele przyczyn występowania cieśni nadgarstka takich jak:
- nieprawidłowe ustawienie sylwetki,
- praca przy komputerze,
- uprawianie dyscyplin sportowych min. : tenis,kolarstwo,
- powikłania pourazowe.
Zespół ten występuje między 40 rż a 60 rż najczęściej u kobiet.
Do objawów zaliczamy: ból nadgarstka, drętwienie, zaburzenia czucia,mrowienie dłoni i palców,osłabienie siły mięśniowej,ograniczenie zakresu ruchu,trudności z utrzymaniem przedmiotów w ręku ( np. trzymanie kubka),niemożność zaciśnięcia ręki w pięść.
Dolegliwości bólowe najczęściej pojawiają się w nocy.
Wyróżniamy trzy stopnie zespołu cieśni nadgarstka:
- Pierwszy stopień (wczesny) polega na występowaniu okresowych dolegliwości bólowych, mrowieniu oraz drętwieniu palców i ręki.
- Drugi stopień (pośredni) występują stałe objawy w postaci zaburzenia czucia oraz zaburzenia precyzji ruchowej nadgarstka oraz nasilenie bólu podczas wykonywania ruchu.
- Trzeci stopień (zaawansowany) wszystkie wyżej wymienione objawy nasilają się.
Do zdiagnozowania zespołu cieśni nadgarstka zaliczamy:
- wywiad chorobowy,
- test Tinela -polegający na opukiwaniu okolicy nadgarstka wzdłuż przebiegu nerwu pośrodkowego,
- test Phanela- polegający na zgięciu nadgarstka -osoba badana opiera łokcie na stole i swobodnie zwiesza ręce na około 60 sekund,
- badanie USG kanału nadgarstka
- EMG przewodnictwa nerwowego w obrębie nerwy pośrodkowego na poziomie nadgarstka.
W cieśni nadgarstka wykonujemy następujące zabiegi fizykalne: ultradźwięki,laseroterapie,magnetoterapie,wodolecznictwo,elektroterapie,ciepłolecznictwo (sollux).
W zakresie kinezyterapii wykonujemy mobilizacje nerwu pośrodkowego, ćwiczenia stabilizacyjne,ćwiczenia bierne.
Drodzy Pacjencji,
Miło nam poinformować, że od 4 maja wznawiamy świadczenia z zakresu fizjoterapii, jednak zgodnie z rozporządzeniem nie możemy wykonywać jeszcze masaży.
W związku z nadal panującym wirusem COVID-19, pacjenci będą przyjmowani na daną godzinę z zachowanym odstępem czasowym, jak również zachowane będą wszelkie zasady epidemiologiczne, tak aby chroniły pacjentów jak i pracowników przychodni. Jest to dla wszystkich ciężki czas, w którym musimy się odnaleźć i bardzo prosimy o wyrozumiałość.
Zaznaczamy również, że będą możliwe zmiany godzin rozpoczęcia zabiegów, tak aby zapewnić wszystkim pacjentom bezpieczeństwo.
Każda osoba na terenie placówki musi mieć zasłonięte usta i nos, przyjmujemy tylko zdrowych pacjentów i mamy prawo odmówić wykonania zabiegów, jeśli mamy ku temu przesłanki.
Przed rozpoczęciem rehabilitacji niezbędne będzie przeprowadzenie ankiety, dlatego prosimy o cierpliwość.
Wszystko co robimy, robimy dla Państwa mając na uwadze dobro Wasze i dobro waszych rodzin i najbliższych.
Zdajemy sobie sprawę, że przez ostatni czas, dolegliwości bólowe nie zniknęły i nie było dostępu do specjalistów, dlatego będziemy indywidualnie podchodzić do każdej cierpiącej osoby. Zapraszamy wszystkie przypadki pilne.
Zapraszamy również pacjentów, którym rehabilitacja nie odbyła się z powodu pandemii, na wyznaczenie nowego terminu.
Drodzy pacjenci, jeśli nadal obawiacie się wyjścia z domu, lub macie inne obawy zadzwońcie do nas! telefonicznie możemy zmienić termin rehabilitacji i załatwić cześć spraw.
📞 660417127